Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Μέρος 23


Αναπαυθείς ολίγον ο Καραϊσκάκης, άμα εφάνη η ημέρα, περιήλθε το
Ελληνικόν στρατόπεδον και επαρατήρησε τας παρά των εχθρών
κατεχομένας θέσεις. Ιδών δε ότι επί της κορυφής τινος λοφιδίου
προ του χωρίου επροσπαθούσαν οι εχθροί να κατασκευάσωσι
προμαχώνα, το οποίον ήθελεν αποβή φθοροποιόν εις τους Έλληνας,
απεφάσισε να τους αντικρούση εις τον σκοπόν των και να ματαιώση
το σχέδιόν των. Όθεν διώρισε να γεμισθώσι με χώμα μερικά
δέρματα και καλάθια και αφ' ού ετοιμάσθησαν, παρακινήσας τους
στρατιώτας, επεχείρησε διά νυκτός ν' αναβή εις την κορυφήν του
λοφιδίου, την οποίαν δεν είχον κυριεύσει ακόμη οι εχθροί, ως
κτυπώμενοι από τας οικίας και από τους εν τη εκκλησία Έλληνας.
Προτάξας λοιπόν τα δέρματα ταύτα, ανήγειρε λιθόκτιστον
πρόχειρον οχύρωμα μόλις τεσσαράκοντα βήματα απέχον του εχθρού
και τούτο ασφάλισε το χωρίον από ένα όχι μικρόν κίνδυνον.

Ο δε Ομέρ πασάς πληροφορηθείς διά της πείρας ότι δεν ήτον πλέον
δυνατόν να κυριεύση εξ εφόδου το χωρίον, διέθεσε το στρατόπεδόν
του διά πολιορκίαν· αφ' ετέρου πάλιν μέρους ο Καραϊσκάκης
βλέπων ότι δι' εφόδου ή συμπλοκής κατά πρόσωπον δεν ήτον
δυνατόν να καταστρέψη τους εχθρούς, εστοχάσθη να τους αποκλείση
πιάνων τας δύω οδούς από τας όποιας εφέροντο αι τροφαί εις τους
εχθρούς. Διώρισε λοιπόν επί τούτω τω σκοπώ να έλθωσιν εις
Δίστομον τα εις Σάλωνα, Λιδωρίκι και Δίστομον ευρισκόμενα
στρατεύματα, αφ' ού μείνωσιν εις έκαστον μέρος ολίγοι μόνον
προς υπεράσπισιν των κατοίκων· ετοποθέτησε δε εις μεν την
Αράχωβαν τον Γ. Δυωβουνιώτην και Κ. Πανουργιάν, εις δε το
Στείρι τον Γιαννούσην και το ιππικόν, και τους διώρισε να
προσμείνωσιν έως ου να συνέλθη η αναγκαία δύναμις και να
παρουσιασθή ο ανήκων καιρός προς εκτέλεσιν του σχεδίου της
αποκλείσεως. Εν τοσούτω, επειδή το εχθρικόν κανόνιον εμψύχωνε
τους Τούρκους και έφερεν αθυμίαν εις τους Έλληνας, διώρισε και
αυτός και έφεραν δύω κανόνια και αντεκτύπα τον εχθρόν.

Παρήλθαν ικαναί ημέραι και εκτός ακροβολισμών τινών, κανέν άλλο
σημαντικόν έργον δεν επράχθη ούτε από το έν, ούτε από το άλλο
μέρος. Αλλά την τριακοστήν πρώτην του Ιανουαρίου συνέβη μία
μάχη, εις την οποίαν μόνην καθ' όλον το διάστημα της
εκστρατείας ενικήθησαν οι Έλληνες και υπέπεσον εις αισχράν
φυγήν· αλλά και τούτο συνετέλεσεν εις το να δοξάση περισσότερον
τον Καραϊσκάκην, ο οποίος εφάνη πολύ σημαντικώτερος, παρά αν
ήθελε κατορθώσει αξιόλογον νίκην.

Στρατιώται τινες από τους εις Στείρι ευρισκομένους,
παρατηρήσαντες ότι αερικά ζώα των εχθρών βόσκοντα αφύλακτα
απεμακρύνθησαν ολίγον από το εχθρικόν στρατόπεδον, ώρμησαν κατ'
αυτών και περικυκλώσαντές τα, τα έλαβον και επέστρεφον εις τον
τόπον της κατοικίας των. Εβγήκαν προς καταδίωξιν αυτών μερικοί
από τους πλησιέστερον ευρεθέντας εχθρούς άλλοι δε ηκολούθουν
κατόπιν· οι δε εις Στείρι, βλέποντες ότι εκινδύνευονν
περικυκλωθώσιν οι φέροντες τα ζώα, εξήλθον όλοι εις βοήθειαν
και απαντήσαντες τους πρώτους των εχθρών, τους έτρεψαν εις
φυγήν. Θέλων να ωφεληθή από την περίστασιν ταύτην ο
Καραϊσκάκης, διώρισε να υπάγωσι και μερικοί από τους εν Διστόμω
προς ενδυνάμωσιν των από Στείρι εξελθόντων. Όλοι ομού λοιπόν
διώκοντες τους εχθρούς, έφθασαν έως βολήν τουφεκίου πλησίον του
στρατοπέδου αυτών και καταλαβόντες ένα λόφον εκτυπούσαν τους
Τούρκους, οι οποίοι δεν ετολμούσαν να εξέλθωσιν από το
στρατόπεδόν των.

Ο Καραϊσκάκης επιθυμών να κάμη σημαντικήν τινα βλάβην εις τους
εχθρούς, έκρινεν αναγκαίον να διαμείνωσιν οι Έλληνες και την
επερχομένην νύκτα εις τας οποίας ευρίσκοντο θέσεις και επομένως
να βάλη εις ενέργειαν το σχέδιον της αποκλείσεως· επειδή δε ο
λόφος, επί του οποίου είχον τοποθετηθή οι Έλληνες,
επεριτριγυρίζετο από πεδιάδα, φοβούμενος μήπως περικυκλωθώσιν
είτε διά του ιππικού των εχθρών, είτε διά τινος άλλου
ανελπίστου συμβεβηκότος, κατέλαβεν αυτός με ολίγους στρατιώτας
ένα τόπον πετρώδη εν τω μέσω της πεδιάδος και οχυρωθείς
αυτοσχεδίως εις αυτόν αντεπολέμει τους εχθρούς και εφύλαττεν
ασφαλή την κοινωνίαν των επί του λόφου Ελλήνων με τους εις
Δίστομον.

Πέντε περίπου ώρας ακροβολίζοντο οι Έλληνες πλησίον του
εχθρικού στρατοπέδου, και επειδή είχε γνωστοποιηθή εις αυτούς η
απόφασις του Καραϊσκάκη του να διαμείνωσιν εις την θέσιν των
και την επερχομένην νύκτα, ήρχισαν ήδη να οχυρόνωνται, όταν
παρ' ελπίδα εφάνη ερχόμενον προς βοήθειαν των εχθρών έν σώμα
τακτικών. Οι Έλληνες μη έχοντες προϋπάρχουσαν είδησιν και μη
ηξεύροντες πόσος ήτον ο αριθμός των, εδειλίασαν. Ενώ δε οι
τοποθετημένοι εις τους πρόποδας του λόφου, κρίναντες αναγκαίον
να απομακρυνθώσιν ολίγον, εκινήθησαν προς τα υψηλότερα και
οχυρώτερα του λόφου μέρη, οι επί της κορυφής του λόφου
νομίσαντες τούτο τελείαν αναχώρησιν, έφευγον οι μεν προς
Στείρι, οι δε προς Δίστομον. Οι Τούρκοι εμψυχωθέντες από την
βοήθειαν των τακτικών, ενθαρρυνθέντες όμως πολύ περισσότερον
από την φυγήν των Ελλήνων, ώρμησαν όλοι, οι μεν προς Δίστομον,
οι δε κατά των φευγόντων. Αλλ' οι μεν προς Δίστομον
αντικρουσθέντες γενναίως από τους εν αυτώ Έλληνας, δεν
επροχώρησαν. Οι δε άλλοι επέμενον διώκοντες τους φεύγοντας, των
οποίων την προς το χωρίον διάβασιν επροσπάθησαν να κόψωσι διά
του ιππικού των. Ο Καραϊσκάκης όμως, ο οποίος είχε προβλέψει
πόσον κινδυνώδες και ολέθριον ήτον εάν ήθελον περικυκλωθή οι
Έλληνες, επέμενεν εις την θέσιν του, αντικρούων τους
αλλεπαλλήλους εφορμώντας κατ' αυτής πεζούς και ιππείς. Εν ώ δε
οι πλειότεροι των μετ' αυτού δειλιάσαντες έφυγον κατ' ολίγον,
αυτός με μόνον είκοσιν Έλληνας αντεμάχετο, έως ου διέβησαν οι
φεύγοντες και διέφυγον τον κίνδυνον· και τότε τελευταίον έφυγε
και αυτός με όλους τους συν αυτώ εκτός ενός, τον οποίον ήρπασαν
ζώντα τινές των ιππέων του εχθρού (40). Ο Καραϊσκάκης ακολουθών
τελευταίος τους φεύγοντας, επροσπάθει να τους εμψυχώση να
σταθώσι, μάλιστα αφ' ού έφθασαν εις τόπον, όπου δεν ήτον
κίνδυνος από το ιππικόν αλλ' οι Έλληνες έφευγον χωρίς να τον
ακούσωσιν. Αγανακτών πολλάκις διότι δεν ετουφέκιζον ουδέ καν
φεύγοντες, εφώναζεν, επαρακινούσεν, ύβριζεν και τελευταίον
αρπάζων τα τουφέκια των πλησιεστέρων επυροβόλει κατά των
εχθρών· είχον ήδη εξέλθει τινές και από το Δίστομον εις
βοήθειαν των φευγόντων, ώστε οι εχθροί, μη δυνάμενοι πλέον να
εξακολουθήσωσι την δίωξιν επί λόφου πετρώδους, όπου το ιππικόν
των δεν ήτον πλέον χρήσιμον, ωπισθοδρόμησαν. Εις την μάχην
ταύτην από μεν τους εχθρούς εφονεύθησαν έως τριάκοντα, από δε
τους Έλληνας μόνον έξ, συμπεριλαμβανομένου και του
αιχμαλωτισθέντος. Είναι τω όντι παράδοξον πώς εις τόσον
σημαντικήν φυγήν να μη βλαφθώσι περισσότερον οι Έλληνες, αλλά
χάρις εις την φρόνησιν και την τολμηράν απόφασιν του
Καραϊσκάκη, ο οποίος αν δεν ήθελε πιάσει εκείνην την θέσιν και
δεν ήθελεν επιμείνει εις αυτήν, καταφρονών γενναίως τον
επικείμενον κίνδυνον, πολλοί από τους Έλληνας ήθελον
περικλεισθή επί του λόφου και δεν ήθελον δυνηθή να διασωθώσι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου